آقای مهدی چمران رییس شورای شهر تهران گفته‌اند: «‌مردم، خودشان به خودشان یاری برسانند تا از این سرما آسیب نبینند». 

  این که مردم خودشان به خودشان باید یاری برسانند حرف درستی است منتها چرا هر وقت پای کارهایی از این دست به میان می‌آید که یاری مردمان برای کار به دستان زحمت‌افزاست یادشان می‌آید که مردم خودشان به خودشان باید یاری برسانند و در باقی امور این خودشان به رسمیت شناخته نمی‌شود؟

     "خودشان، خودشانِ" آقای مهندس چمران یاد آور خودمان، خودمانِ ناصر‌الدین شاه قاجار است (که بهرام رادان نقش او را بهتر از خود آن مرحوم در سریال جیران تازه می‌کند) و نقل است که هر گاه از گرمابه بیرون می‌آمد در آیینۀ تمام قد خود را ورانداز می‌کرد و سبیلی تاب می‌داد و گفت: "خودمان، از خودمان خوش‌مان آمد".

     فقط سرما نیست. در خیلی از کارها مردم خودشان می توانند به خودشان یاری برسانند منتها گاهی افرادی تصور می‌کنند خودشان بیشتر از مردم می‌توانند. مثلا اگر این 7 هزار میلیارد تومان را که قرار است سال دیگر به صدا و سیما بدهند به خود مردم بدهند ( نه مثل یارانه نقدی که به تشکل‌های هنری) خودشان بهتر می‌توانند سرگرمی خودشان را تأمین کنند. تنها بحث سرما نیست. در خیلی از کارهای دیگر مردم خودشان بهتر از دیگران عمل می‌کنند و در واقع کارگزاران هم برای خدمت به مردم انتخاب می شوند و شأنیتی فراتر از این ندارند. 

   دوستی می گفت فلان شخص هر از گاهی به من پیغام می دهد به این یا آن خیریه می توانی کمک کنی؟ من هم یک بار گفتم کاش همان طور که هر وقت بحث هزینه کردن و یاری رساندن است یاد من می افتی وقتی امکان تجاری و موقعیت مالی مناسب هم پیدا می کنی سراغ من بیایی. حالا حکایت سرماست. نمی شود که سرما را به خود مردم بسپاریم و در امور دیگر از مردم نظر نخواهیم.